Władysława Alina Błachowicz-Kochańska urodziła się 9 listopada 1935 roku.
Po ukończeniu studiów pedagogicznych w 1958 roku, rozpoczęła pracę w szkole sanatoryjnej w Otwocku, którą kierowała Halina Semenowicz. Całe jej zawodowe życie związane było z tą szkołą.
W końcu lat pięćdziesiątych wprowadziła ona w tutejszej szkole eksperymentalnie techniki Freineta. Od tej pory przez wiele lat była najbliższą współpracowniczką Haliny Semenowicz, szczególnie w zakresie stosowania nowych technik nauczania w myśl koncepcji pedagogicznej C. Freineta.
Od 1967 była zastępczynią Haliny Semenowicz, a po jej przejściu na emeryturę pełniła funkcję dyrektora szkoły sanatoryjnej. Oprócz swobodnej ekspresji słownej, stosowała w edukacji wczesnoszkolnej swobodną ekspresję plastyczną, doświadczenia poszukujące oraz „żywą matematykę”. Była również odpowiedzialna na przygotowanie i wydawanie gazetki szkolnej „Syrenka”. Ta forma zajęć okazała się bardzo cenna i stanowiła naturalny środek do realizacji celów kształcenia, szczególnie w zakresie nauczania języka ojczystego.
Zaczęła korespondować z Paulette Quarante, nauczycielką z Marsylii stosującą na co dzień koncepcję C. Freineta. Dzieci przesyłały swoim kolegom z Francji gazetkę szkolną „Syrenka”. W niedługim czasie okazało się, że korespondencja międzyszkolna, swobodna ekspresja słowna w nauczaniu mają cenne walory terapeutyczno – poznawcze. Stają się ważnym środkiem wychowawczo-kształcącym i przyczyniają się do sprawniejszej realizacji programu nauczania, a także wyzwalają u uczniów twórczą aktywność, samodzielność i pozytywną motywację do uczenia się.
Pozytywne efekty tej formy pracy z uczniami, zainspirowały Władysławę Błachowicz do jej upowszechniania, najpierw na terenie Otwocka, a później na terenie całej Polski. Były to lekcje otwarte, prelekcje, publikacje w prasie pedagogicznej, wystąpienia telewizyjne, odczyty pedagogiczne itp. Aktywnie współpracowała z Zespołem Animatorów Pedagogiki Celestyna Freineta, który działał przy Instytucie Badań Pedagogicznych w Warszawie. Brała też udział w kontaktach międzynarodowych – w 1966 uczestniczyła w kongresie w Perpignan, a w 1978 w wizycie studyjnej w Baden, w Szwajcarii.
W 1990 roku przeszła na emeryturę, ale jeszcze do roku 1995 pracowała w tej samej szkole w niepełnym wymiarze godzin nauczania i w dalszym ciągu brała udział w przedsięwzięciach na rzecz upowszechniania swego dorobku pedagogicznego w zakresie stosowania pedagogiki C. Freineta. Do 2000 roku wspierała polski ruch freinetowski, tłumacząc z języka francuskiego interesujące artykuły dotyczące praktykowania pedagogiki Celestyna i Elizy Freinet.
Władysława Alina Błachowicz-Kochańska est née le 9 novembre 1935.
Après avoir terminé ses études pédagogiques en 1958, elle a commencé à travailler dans une école de sanatorium à Otwock, qui était dirigée par Halina Semenowicz. Toute sa vie professionnelle a été associée à cette école.
À la fin des années 1958, elle introduit de manière expérimentale les techniques Freinet dans l’école locale. Dès lors, elle a été la plus proche collaboratrice d’Halina Semenowicz pendant de nombreuses années, en particulier dans l’application de nouvelles techniques d’enseignement selon le concept pédagogique de C. Freinet.
À partir de 1967, elle a été l’adjointe de Halina Semenowicz et, après sa retraite, elle a été directrice de l’école du sanatorium. En plus de l’expression verbale libre, elle a utilisé l’expression visuelle libre, les expériences exploratoires et les „mathématiques vivantes” dans l’éducation des jeunes enfants. Elle était également responsable de la préparation et de la publication du journal de l’école „La petite sirène”. Cette forme d’activité s’est avérée très précieuse et constituait un moyen naturel d’atteindre les objectifs éducatifs, notamment dans l’enseignement de la langue maternelle.
Elle commence à correspondre avec Paulette Quarante, une enseignante marseillaise qui applique quotidiennement le concept de C. Freinet. Le concept de Freinet. Les enfants ont envoyé à leurs collègues français le journal de l’école „La petite sirène”. Il est vite apparu que la correspondance interscolaire et la libre expression verbale dans l’enseignement ont des qualités thérapeutiques et cognitives précieuses. Ils deviennent un moyen important d’éducation et de formation et contribuent à une mise en œuvre plus efficace du programme scolaire, tout en suscitant l’activité créative, l’indépendance et la motivation positive des élèves pour l’apprentissage.
Les effets positifs de cette forme de travail avec les élèves ont incité Władysława Błachowicz à la diffuser, d’abord dans la région d’Otwock, puis dans toute la Pologne. Il s’agissait de cours ouverts, de conférences, de publications dans la presse pédagogique, d’apparitions à la télévision, de conférences pédagogiques, etc. Elle a activement coopéré avec l’équipe d’animateurs de la Pédagogie de Célestin Freinet, qui opérait à l’Institut de recherche pédagogique de Varsovie. Elle a également pris part à des contacts internationaux – en 1966, elle a participé à un congrès à Perpignan et en 1978 à un voyage d’étude à Baden, en Suisse.
Elle a pris sa retraite en 1990, mais a continué à travailler dans la même école jusqu’en 1995, en enseignant à temps partiel et en tant que professeur dans la même école à temps partiel et a continué à participer à des projets de diffusion de ses réalisations pédagogiques dans l’application de la pédagogie de C. Freinet. La pédagogie Freinet. Jusqu’en 2000, elle a soutenu le mouvement Freinet polonais en traduisant du français des articles intéressants sur la pratique de la pédagogie de Célestine et Eliza Freinet.
Traduit avec www.DeepL.com/Translator (version gratuite)