kontakt@freinet.pl
Obserwuj nas na
Szukaj
Obserwuj nas
Szukaj
kontakt@freinet.pl
+48 602 470 505

Biografia

Pochodzi z biednej rodziny chłopskiej i do końca życia pozostaje wierny swemu środowisku przyrodniczemu i ludzkiemu. Z życia prostych ludzi czerpie prawdę o życiu, umiłowanie do przyrody i wrażliwość na los drugiego człowieka. Od najmłodszych lat uczestniczy w trudach wiejskiego życia, towarzyszy doświadczonym pasterzom, którzy czerpali swoją wiedzę o życiu z obserwacji świata przyrody. Wiedzę tę, wykorzystał później w „Gawędach Mateusza”, gdzie dokonuje syntezy swoich poglądów na pedagogikę „zdrowego rozsądku”.

Edukację szkolną rozpoczyna w czwartym roku życia, w biednej i prymitywnej szkole w Gars. Następnie uczy się w szkole średniej w Grasse, a potem kształci się w Ecole Normale w Nicei, przygotowującej nauczycieli do pracy w szkołach podstawowych. Dyplom ukończenia Ecole Normale otrzymuje 9 listopada 1914 r.

W kwietniu 1915 r. zostaje powołany do wojska. Po przeszkoleniu otrzymuje stopień aspiranta. W bezpośrednich działaniach frontowych bierze udział od października 1917 i w morderczym ataku 23 tego miesiąca zostaje ciężko ranny. Przechodzi kilka operacji, a leczenie w wielu szpitalach nie daje oczekiwanych efektów. Jako inwalida wojenny wraca do Gars i podejmuje starania o pracę w szkole. Długo nie otrzymuje pozwolenia na pracę z powodu stanu zdrowia.

Dopiero w 1920 r. rozpoczyna działalność pedagogiczną w małej szkole wiejskiej w Bar-sur-Loup. C. Freinet – młody nauczyciel, aktywnie włącza się w rozwijający się szeroki nurt poszukiwań pedagogicznych. Uczestniczy w dyskusjach Komisji Pedagogicznej Federacji Związków Nauczycielskich oraz w piśmie L’Ecole Emancipee. Szczególnie młodzi nauczyciele, uczestnicy wojny 1914-1918, podejmują walkę ze starym systemem politycznym i edukacyjnym, aby nie powtórzyły się ogromne straty wojenne. Szukają sposobów promowania „szkoły aktywnej” i metody „ośrodków zainteresowań”. Skierowują swoją uwagę ku wielkim myślicielom (Rabelais, Rousseau, Pestalozzi) i eksperymentom sprzed 1914 r., a także eksperymentom „Nowej Szkoły”(A. Ferriere, O. Decroly, M. Montessori, J. Dewey i in.).

C. Freinet uczestniczy w Kongresach Nowego Wychowania, publikuje swoje przemyślenia w różnych czasopismach: L’Ecole Emancipee, Clarte’, Les Humbles, zwiedza szkoły niemieckie (1922) i radzieckie wraz z delegacją związkowców zachodnioeuropejskich (1925).

W 1924 r. uczestniczy w Kongresie w Montreux, gdzie spotyka się bezpośrednio z najwybitniejszymi przedstawicielami kierunków Nowego Wychowania. Nie ukrywa swego zawodu, że prawie wszystkie propozycje dotyczą szkół elitarnych, rozporządzających dobrymi warunkami pracy. Natomiast on poszukuje realnych pomysłów dla swojej biednej szkółki w Bar-sur-Loup.

Okres działalności pedagogicznej w Bar-sur-Loup, w latach 1920-1928, był ważnym etapem dla C. Freineta jako pedagoga i twórcy nowej koncepcji pedagogicznej. Tu eksperymentuje, opracowuje i sprawdza swoje pomysły pedagogiczne mając na uwadze sytuację dzieci wiejskich i zaniedbanych. Pragnie im stworzyć „optymalne warunki wszechstronnego rozwoju”.

W 1924 r. wprowadza drukarnię szkolną, upowszechnia swoje doświadczenia i pozyskuje pierwszych zwolenników, z którymi wymienia swoje spostrzeżenia i wysłuchuje uważnie ich uwag i wątpliwości. W 1926 r. podejmuje regularną korespondencję z Rene Daniel`em i jego szkołą St. Philibert w Tregunc (Bretania). Organizuje Spółdzielnię Wzajemnej Pomocy Pedagogicznej i zakłada pismo „Drukarnia w szkole”. Jednocześnie tworzy sieć „książek życia”, układanych i drukowanych przez szkoły pracujące z drukarnią szkolną. Najlepsze teksty (od 1927 r.) ukazują się w piśmie dziecięcym „Le Gerbe”, wydawanym co miesiąc.

W sierpniu 1927 r. przy okazji Kongresu Federacji Związków Nauczycielskich odbywa się pierwsze międzynarodowe spotkanie 40 aktywnych zwolenników drukarni w szkole, a w 1928 r. powstaje Stowarzyszenie Spółdzielcza Edukacja Świecka, która opracowuje, drukuje i kolportuje pismo „Enfantines”, serie fiszek autokorektywnych i „prowadzących”, a od 1932 r. rozpoczyna się wydawanie serii „Biblioteki Pracy” [BT].

W okresie intensywnego rozwoju faszyzmu i nazizmu w Europie Ruch Drukarni w Szkole i szczególnie jego lider C. Freinet stają się przedmiotem ataków, a nawet gwałtownych napaści ze strony prawicowej, faszyzującej ekstremy w piśmie „L’Action Francaise” (Akcja Francuska). W latach 1932 – 1934 szkoła w Saint – Paul – de – Vence, w której Freinet pracuje wraz z żoną Elizą od 1928r. jest atakowana przez faszyzujących miejscowych notabli. Mimo interwencji osobistości życia kulturalnego i intelektualnego Francji, administracja szkolna podejmuje czynności urzędowe, zmierzające do przeniesienia służbowego C. Freineta. On jednak nie akceptuje oficjalnego przeniesienia i jest zmuszony do odejścia ze szkoły publicznej. Odchodzi na emeryturę w wieku 37 lat.

Kosztem olbrzymich osobistych wyrzeczeń, w latach 1934-1935, Freinet przy wsparciu rodziny buduje prywatną szkołę w Vence. Pierwsze lata istnienia tej szkoły to pasmo ogromnych trudności, które trzeba było pokonać, aby stworzyć dzieciom godne warunki rozwoju. Pierwsze pionierskie lata funkcjonowania tej szkoły opisała Eliza Freinet w książce „Narodziny pedagogiki ludowej”.

Szkoła w Vence stała się twórczym laboratorium pedagogicznym nie tylko dla Freineta i jego najbliższych współpracowników, ale także wielu pedagogów z całego niemal świata. W czasie wakacji organizuje tzw. „Journees de Vence”, podczas których spotykają się pedagodzy, aby poszukiwać nowej pedagogiki dla potrzeb edukacyjnych XX wieku.

W latach trzydziestych, Freinet włącza się w działalność społeczną. W łatach narastających wpływów faszystowskich, które doprowadziły do powstania rządu Vichy, współpracującego z Niemcami hitlerowskimi, lewica organizuje Front Ludowy, Freinet z Romain Rolland`em tworzą Front Obrony Praw Dziecka (Le Front de l`Enfance). W 1937r. szkoła w Vence przyjmuje dzieci z Barcelony – ofiary wojny domowej w Hiszpanii. Policja Vichy prowadzi rewizje, zakazuje wydawania czasopism, a w końcu aresztuje Freineta. Jest internowany, a potem skazany na życie w odosobnieniu w wysokich Alpach.

Warto tu podkreślić zachowanie się dzieci, które żegnały z godnością swego nauczyciela w czasie aresztowania, a potem pracowały ze zdwojoną aktywnością, składając mu sprawozdania w systematycznie wysyłanych listach.

Wkrótce zostaje zamknięta Szkoła w Vence, a potem obrabowana i zniszczona. Przerwana zostaje również działalność Ruchu Freinetowskiego, wielu jego członków jest uwięzionych, a niektórzy zamordowani przez faszystów.

W trudnych warunkach więziennych, a potem w odosobnieniu pracuje twórczo. Wtedy powstają ważne prace Freineta: Wychowanie przez pracę i Zarys psychologii stosowanej w wychowaniu, w których zawarł wykładnię podstaw filozoficznych, psychologicznych i pedagogicznych swojej koncepcji Nowoczesnej Szkoły.

Już w pierwszych dniach po wyzwoleniu Freinet organizuje Komitet Departamentalny Wyzwolenia Gap, który opiekuje się dziećmi – ofiarami wojny. Dwa lata zajmuje mu odbudowa kompletnie zrujnowanej szkoły. W 1947 r. szkoła rozpoczyna normalne funkcjonowanie. Reorganizację przechodzi Spółdzielnia Nauczania Świeckiego i w 1948r. powstaje Instytut Spółdzielczy Nowoczesnej Szkoły, placówka organizująca działalność Ruchu Freinetowskiego oraz prowadząca coraz bogatszą działalność wydawniczą, bogatszą szatę otrzymuje „L` Educateur”.

Od 1948 r. nad Freinetem zbierają się znowu nieprzyjazne chmury i oskarżenia czasem absurdalne, tym razem ze strony Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF). Freinet – człowiek twórczy i myślący samodzielnie nie poddaje się żadnym schematom ideologicznym i politycznym. Przypomniano sobie jego artykuł krytyczny, dotyczący partyjnej pedagogiki radzieckiej i fakt nie udzielenia wizy na podróż do Związku Radzieckiego Elizie Freinet w 1937 r.

W wyniku tej nagonki Eliza i Celestyn Freinet występują z Partii (PCF) w 1948 r.

W latach 1950-1954 wzmaga się kampania stalinowców przeciw Freinetowi. W piśmie FPK L`Humanite` pojawiają się oszczercze artykuły, nawet podważające jego koncepcję pedagogiczną. Zagrożony jest także Ruch Freinetowski, ale nie udało się go zniszczyć.

W 1957 r. powstaje FJMEM (Międzynarodowa Federacja Ruchów Nowoczesnej Szkoły), która na początku skupia Ruchy Freinetowskie z 10 krajów.

Pojawiają się nowe czasopisma: Art. Enfantine (1950), Tecniques de vie (1959), L`Educateur -druga wersja (1963). Zostaje opublikowana „Nowoczesna Szkoła Francuska”, w której Freinet przedstawia najpełniej podstawowe zasady koncepcji Nowoczesnej Szkoły i sposoby ich realizacji (techniki).

W 1964 r. popularność Freineta i jego pedagogiki osiąga skalę międzynarodową. Szkoła w Vence przyciąga licznych stażystów i zwiedzających z całego świata. W takiej sytuacji Ministerstwo Edukacji Francji uznaje szkołę za eksperymentalną i przejmuje opłacanie pracujących w niej nauczycieli.

W 1966 r. droga życiowa twórcy Nowoczesnej Szkoły i Międzynarodowego Ruchu Freinetowskiego dobiega kresu. W wieku 70 lat Freinet odchodzi na zawsze.

Dla ICEM jest to czas pracy nad metodami naturalnymi i doświadczeniami poszukującymi, a także okres walki Ruchu Freinetowskiego o lepsze warunki pracy, o obniżenie liczebności klas (do 25 uczniów), o ochronę dzieciństwa i o pokój.

Po śmierci Freineta opiekę nad szkołą sprawuje jego żona Eliza kontynuując jego dzieło aż do swojej śmierci w 1981 r. Następnie córka – Madeleine Bens-Freinet (dziennikarka) przyjmuje odpowiedzialność za funkcjonowanie szkoły borykając się z ogromnymi trudnościami finansowymi. Dzięki wieloletnim staraniom Amis de Freinet (Przyjaciołom Freineta) szkoła zostaje wykupiona przez państwo francuskie i staje się szkołą publiczną. W ten sposób zostało spełnione marzenie Freineta.

Ruch Freinetowski rozwija się mimo braku lidera. W 1968 r. ICEM zatwierdza „Kartę Nowoczesnej Szkoły”, która ożywiona wydarzeniami majowymi przyjmuje postać dokumentu „Perspektywy edukacji ludowej”, uznanego w 1978r. za program działalności Ruchu. W 1986 r. powstają Wydawnictwa Nowoczesnej Szkoły Francuskiej (PEMF) w dotychczasowej siedzibie w Cannes.

Pedagogika C. Freineta (od swojego początku) oparta na wolności dziecka i człowieka animuje nauczycieli, przekonanych, że ta pedagogika żywa i śmiała jest synonimem nadziei i nowoczesności dla XXI wieku.

Nowoczesna szkoła przygotowuje dzieci dzisiaj do życia w świecie jutra.

To co szczególnie zachowuje się w pamięci z oryginalności pedagogiki C. Freineta to techniki i narzędzia: drukarnia szkolna, swobodny tekst, gazetka, korespondencja międzyszkolna, fiszki autokorektywne, Biblioteka Pracy [BT].

Zapomina się, że są to tylko narzędzia i środki służące całościowej koncepcji, opartej na zasadach, uwzględniających prawa i potrzeby dziecka.

Pedagogika C. Freineta jest skoncentrowana na dziecku:

  • Opiera się na motywacji, ekspresji, doświadczeniach poszukujących, indywidualizacji…
  • Metody naturalne uczenia się uwzględniane w projektach indywidualnych i grupowych.
  • Planowanie pracy indywidualnej i grupowej oraz samoocena.

Pedagogika C. Freineta jest otwarta na życie i środowisko:

  • Uwzględnia konteksty rodzinne, społeczne i kulturalne dziecka w poznawaniu świata, a korespondencję międzyszkolną i wymianę, a także wycieczki, wywiady, ankiety.